Ποτέ ξανά – Η Ελλάδα δεν έχει περιθώριο να κάνει τα παλιά λάθη σε αυτές τις εκλογές

Έχει γίνει της μόδας να αντιμετωπίζουμε τη δημοσιονομική σύνεση ως ένα είδος ενοχλητικού, ανεξήγητου αναχρονισμού – μια άσκοπη παράδοση που μας κληροδοτήθηκε από μια άλλη εποχή με διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικούς κανόνες.

Για τους Έλληνες όμως, η πραγματικότητα της καταστροφής που μπορεί να προκαλέσει η εθνική οικονομική απροσεξία στην καθημερινότητα τους, αποτελεί πρόσφατη μνήμη . Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές μας, πολλοί Έλληνες λένε (και προσεύχονται) “ποτέ ξανά”, ενώ κάποιοι συμπατριώτες μας φαίνεται να πάσχουν από αμνησία.

Ο αντίκτυπος στον απλό πολίτη του χρηματοπιστωτικού κραχ  και της διαχείρισης των οικονομικών στη σφαίρα της φαντασίας  που ακολούθησε στην Ελλάδα, δεν είναι δυνατόν να υποτιμηθεί .

Το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών μειώθηκε -κατά μέσο όρο 40%, με τους φτωχότερους να πλήττονται περισσότερο. Η Ελλάδα βίωσε τη μεγαλύτερη ύφεση που υπέστη ποτέ οποιαδήποτε προηγμένη οικονομία . Το δημόσιο χρέος μας ήταν τόσο υψηλό που αντιστοιχούσε σε 30.000 ευρώ  για κάθε Έλληνα πολίτη.

Αυτό δεν αποτελούσε μια αφηρημένη, μακροοικονομική, τεχνική δυσλειτουργία. Ήταν μια καθημερινή καταστροφή για εκατομμύρια Έλληνες- θυμάμαι να βλέπω τις ατελείωτες ουρές ηλικιωμένων και γονέων με τα παιδιά τους, να περιμένουν για ώρες στην ουρά των τραπεζών μέσα στη ζέστη, μόνο και μόνο για να σηκώσουν το επιτρεπόμενο ποσό των 60 ευρώ από τα δικά τους χρήματα.

Ως χώρα, βιώνουμε ακόμη και σήμερα τα σημάδια της κρίσης. Πολλοί από τους καλύτερους και ικανότερους επιστήμονες και εργαζόμενους  μας έχουν μεταναστεύσει, για «χτίσουν»  τη ζωή τους σε πιο σταθερές, λιγότερο χαοτικές οικονομίες.

Εν μέρει, βέβαια, αυτό οφείλεται στα παγκόσμια γεγονότα. Αλλά η κρίση επιδεινώθηκε και τροφοδοτήθηκε από την αδυναμία των κυβερνήσεων μας να ανταποκριθούν στις παγκόσμιες αντιξοότητες.

Αντί να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις για την αντιμετώπιση των χρεών μας και την εκ νέου εξισορρόπηση της οικονομίας μας, οι διαδοχικές αριστερές κυβερνήσεις επέλεξαν να πλασάρουν φαντασιώσεις και να υποσχεθούν στον ελληνικό λαό ότι τα δωρεάν γεύματα θα επιστρέψουν στο μενού. Το αποτέλεσμα : «Άδειες κοιλιές»  και μια πιο κατακερματισμένη, οργισμένη πολιτική που έχει τις ρίζες της στην απογοήτευση και την αίσθηση της προδοσίας.

Αυτή είναι μια ιστορία με μια ευτυχισμένη μέση και ένα αβέβαιο τέλος. Το 2019, το κόμμα μου ,η Νέα Δημοκρατία, επέστρεψε στην εξουσία μετά από μια δεκαετία καταστροφικών αριστερών κυβερνήσεων. Η οικονομία έχει σταθεροποιηθεί. Οι Έλληνες ομογενείς επιστρέφουν στην πατρίδα τους. Βρισκόμαστε στο δρόμο της ανάκαμψης.

Δεν ήταν εύκολο. Μια παγκόσμια πανδημία και ένας πόλεμος στην Ευρώπη μάς έχουν προφανώς επιβραδύνει, αλλά έχουμε μπει σε σωστό δρόμο. Το γεγονός ότι μας πήρε μια δεκαετία για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο είναι μια τραγωδία που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε και ένα μάθημα για άλλους που μπαίνουν στον πειρασμό να στοιχηματίσουν ενάντια στους θεμελιώδεις κανόνες της οικονομίας. (Είμαι της άποψης ότι το Ηνωμένο Βασίλειο έχει κάθε λόγο να νιώθει βαθιά ευγνωμοσύνη για τον ουσιαστικό πραγματισμό και τη δημοσιονομική υπευθυνότητα του Rishi Sunak (Ρίσι Σουνάκ) και του Jeremy Hunt (Τζέρεμι Χαντ)).

Αλλά τώρα, η καθυστερημένη και ουσιαστική επιστροφή μας στην ευημερία απειλείται από τον παλιό της εχθρό, τους της πολιτικούς της Αριστεράς που υπόσχονται να ξοδέψουν χρήματα που δεν έχουμε και να στραγγαλίσουν τις επιχειρήσεις που χρειαζόμαστε για να δημιουργήσουμε ανάπτυξη.

Το 2019, η χώρα μου αποδέχτηκε επιτέλους ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις για τα προβλήματά μας και το χρέος μας. Ξυπνήσαμε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, ξεκινήσαμε τη μακρά, σκληρή δουλειά για να διορθώσουμε την οικονομία μας.

Δεν το κάναμε αυτό επειδή δεν αγαπάμε ο ένας τον άλλο ή δεν θέλουμε το καλό του απλού Έλληνα πολίτη – το κάναμε επειδή νοιαζόμαστε. Επειδή οι Έλληνες πολίτες αξίζουν να ζουν σε μια αναπτυσσόμενη, δίκαιη, δυναμική οικονομία που τους προσφέρει και που ανταποκρίνεται στις ελπίδες και τις προσδοκίες τους.

Αυτή τη χρονιά, θα πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε έτοιμοι να ολοκληρώσουμε αυτό το έργο ή αν θέλουμε να υποχωρήσουμε σε παλιές, κακές συνήθειες. Για το καλό των οικογενειών της Ελλάδας, που αξίζουν σταθερότητα και ευκαιρίες, ελπίζω ότι θα επιλέξουμε να διπλασιάσουμε τη σκληρή δουλειά αντί να παραιτηθούμε.